من ... تنهایی .... چشمام .... روحم...

 

 

 صدای زنگ ساعت بازم خواب رو فراری   می ده ، ساعت شش ِ.

 یه عصر دلگیر دیگه و منم تنها. میرم رو بالکن.

 طبق معمول عصرها کوچه تاریک و آرومه.

 توی این کوچه انگار هیچ بچه ای نیست ، انگار هیچ بچه ای صدایی نداره،

 انگار هیچ کس هیچ وقت بچه نبوده.

 حس می کنی اینجا آدم ها ازاول همین طور بودن.

 انگار خدا این کوچه رو از 100 سال قبل همین طور آفریده.

  گاهی آرزو می کنی که صدای توپ زدن بشنوی ،

        صدای خندیدن، صدای قایم موشک بازی کردن بچه ها، صدای گرگم به هوا.

 اما فقط صدای باد ِ که با یه موزیک آروم هم آهنگ میشه

                  تا برای مدتی کوتاه حکومت سکوت رو متزلزل کنه.

 

 

 دلم می خواد بزنم بیرون اما کجا برم؟ کجا رو دارم که برم؟

 می خوام با یکی حرف بزنم دیگه حتی یه همدرد هم ندارم.

 اونایی که باید باشن دستاشون یه جا آروم گرفته، گله ای نیست، رسمش همینه.

 

 

 یه شماره می یاد تو ذهنم. فکر میکنم شاید بتونه ساعتی همراز من باشه.

 خوشحال گوشی رو بر میداره.میگه و میگه و میگه.

   دلم نمیاد لبخندشو بگیرم. شایدم چون هنوز مطمئن نیستم محرم خوبی باشه.

  چرا اینقدر سخت می شه به آدم ها رسم اعتماد و راز داری آموخت

                                              و در این راه چه  تاوان های سنگینی باید داد.

  ....بی خیال.....

      بازم فقط خودم واسه خودم موندم.

 

 امروز روز آخر کار آموزی بود.یادم می یاد باید کلیدهایی که دستمه براشون ببرم.

  آماده شدنم خیلی طول می کشه.

       آینه چرا دست از سرم بر نمی داری؟  تو هم می خوای منو یاد خودم بندازی؟!

 

  جریان خیابون انگار مثل همیشه زنده بودن رو فریاد می زنه

                          و زمین که چه مصمم زیر قدمها مقاومت می کنه.

                                     چقدربا زمین تفاهم دارم!

 

   اولین بار بود که تنهایی قدم زدن تو خیابونها اونم مرکز شهر،

              با اون پسرهاش که ادم رو یاد سیرک و باغ وحش می ندازن، آزارم نمی داد.

   دیگه دلم نمی خواست از این جمعیت کثیف فرار کنم ،

               دلم نمی خواست واسه اینکه راحت تر باشم از فرعی ها برم، از میانبرها،

    از خیابونهایی که هیچ کس نیست که خلوت افکار آدمو بهم زنه

                                                 جز صدای شاخ و برگ،  وبازهم اینجا باد نقش اوله.

     شاید این بار دیدن ظاهر خوشبختی و بی خیالیه آدم ها بود که بهم آرامش می داد.

 

   بلاخره رسیدم، از صبح تا حالا چقدر با اینجا غریبه شدم.

      حس می کنم دیگه از اونا نیستم و همین آرامشم رو بیشتر می کنه.

                     چقدر انتظار این روز آخرو می کشیدم.

 

   متنفرم از این در و دیواری که 60 روز

    از بهترین روزهای زندگی منو گرفتن و بر باد دادن.

  انگار دارن بهم نیشخند می زنن، میگن زیاد خوشحال نباش، بازم مجبوری این طرف ها بیای!

       موندنم زیاد طول نمی کشه،اما تا پامو از در گذاشتم بیرون یادم اومد هیچ جا رو ندارم که برم.

 

  نمی خواستم برگردم خونه، دیگه حتی از اون حریم امن هم خسته شده بودم.

   می خواستم همین طور برم ، توی این خیابون های شلوغ. کاش پایانی نبود .

   کاش می شد اینقدر بری تا برسی به آخر دنیا.

                                                      مستقیم بدون هیچ فرعی.

 

 بعد از این همه مدت و این بار که بار هزار یکم بود

     تازه حس کردم از این فرعی ها خسته شدم. دیگه برام تکراری شدن .

                    سکوتشون که مثل کوچه پس کوچه های تاریک ذهنمه،زجرم میده.

 

  به وضوح داشتم به بی کسیه خودم پی می بردم،

            نه دوستی نه فامیلی و نه هیچ جای آشنایی که بتونم برم.

 

                           پس این آدم ها کجان؟؟؟

 

  دلم  می خواست آخر این خیابونها ، بعد از کیلومترها مستقیم هنوز یه خونه آشنا بود.

   بود هنوز هم خونه ها و کوچه های آشنا بود اما آدم هاش آشناهایی بیگانه تر از غریبه بودن!

 

  مثل اینکه مجبور بودم بپیچم توی فرعی.  یه کوچه ی آشنا .

  نصف بیش تر وجودم مال اینجاست.چقدر بی روح شده ، تاریک و خلوت .

  دیگه صدای بچه ای نیست، نه صدای توپی نه شعرهای کودکانه ای.

                                                             حتی جیرجیرک ها هم با اینجا قهرن.

 

 روبروی یه برج بلند می ایستم، انگار زمینش منو شناخته.

      حس می کنم زیر این برج دفن شدم، نمی تونم خودمو بکشم بیرون.

 می خوام این سنگها فرو بریزه. می خوام زمینو دنبال توپی که جا گذاشتم، بکنم.

 

 بهم گفته بودن هر کسی  که خاک کنن میره پیش خدا.

    می خوام پرنده مو پیدا کنم ازش بپرسم  چرا پیغاممو به خدا نداد ؟!

 

 تا ته کوچه دنبال قاصدک هام میرم، اما اونهام رفتن.

                            یه زمزمه با صدای قدم های دلتنگم تو کوچه می پیچه:

میرن آدم ها

    از اونه فقط خاطره هاشون به جا می مونه.

کجاست اون کوچه

    کجاست اون خونه

           آدمهاش کجان خدا میدونه...

 

 

 از کنار پارک رد می شم، انگار نسیم دعوتم می کنم.

 تمام وجودم فقط یه آرزو میشه کاش میتونستم برم یه گوشه بشینم.

 چقدر دلم می خواد فکر کنم.

    کاش میتونستم مثل قبلا پاهامو بکوبم زمین و بگم :"پارک  پارک  پارک"

                                                           کاش اینجا هنوز همون پارک  "خل ببرین" بود .

 

   پاهام می خوان برن ، اما آخه...

  فکر حرفای بی رحمانه ی کسایی که راحت خط می کشن رو وجود پاک دیگران،

  فکر تهمت ناروایی که چشماشون با دیدن  نصف حقیقت نصیب ادم می کنه،

                           اینقدر اعصابمو  بهم می ریزه که پاهام هم از رفتن پشیمون می شن.

 

  چی میشد اگه فقط به بچه ها، دلتنگها ، تنهاها، خسته ها

       فقط به نسیم ، به کبوتر ها، اجازه ی ورود به پارک هارو می دادن .

   نه به هر عوضیه بیکاری که می خواد

          عقده های شکل گرفته ی درونشو یه جوری سر دیگران خالی کنه!

 

 پاهام منصرف شدن و آخرین نگاه حسرت بارم میپیچه توی دلتنگیه پارک.

 

 

 نمی دونم از دست کی عصبانی ام:

 

  از دست خدا به خاطر این دنیایی که آفریده و تموم اون چیزهایی که نیافریده.

 

  از دست خودم که همیشه واسه همه بودم و هیچکی واسه من نبود.

   هیچوقت از زیر بار غمهای دیگران شونه خالی نکردم،

   هر وقت خواستن یه نردبون شدم  دیوار شدم  گوش شدم

                                                       اما هیچکی واسه من هیچی نبود. 

 

 از دست این ادمها عصبانیم که هر وقت صداشون می کنی گوشاشونو میگیرن،

     راحت خاطرهاشونو میدن دست باد.

          کاش میشد رو همشون خط کشید، فقط واسه خودم باشم و بس.

 

     با خودم عهد می بندم دیگه لحظاتم رو به کسی قرض ندم.

                                                       دیگه از خودم به خاطر کسی نگذرم.

 

 

                          بودیم و کسی پاس نمی داشت که هستیم

                                باشد که نباشیم و بدانند که بودیم

 

  خیابون ها دارن به نظرم آشنا میان، نمیخوام برسم اما حتی دیگه پاهام هم قبولم ندارن.

  حالا چشمام حسابی چموش شدن،نگاه هارو دنبال میکنن،

                           دارن خودشونو به رخ می کشن، چقدر پست شدم.

 

   انگار امشب فرسنگها با خودم فاصله دارم.امشب شدم خود تنفر.

       مثل اونهایی که لذت میبرن از اینکه درون آدمها رو خالی کنن. چقدر حقیر شدم.

 

 چقدر به خودشون مطمئنن. بی شرمانه می خوان قربانی بگیرن اسیر میخوان.

      خودشون اسیر بودن و هر جا رو که نگاه می کردن

           تصویری پاک تر از عشق و چشمانی مهربان تر از خورشید رو میدیدن،

   حالا می خوان تلافی کنن!

 

 نمیفهمن اون اسارت عشق بود شیرین و پاک و معصوم.

              نمیدونن با این کارها خودشونو تو دردسر میندازن.

 دردسری پست و کثیف.

 

   پست مثل این آدمها و کثیف مثل نگاهاشون.

  حتی دیگه اون تصویر هم نمی تونه آرومشون کنه . انگار احساس در من مرده .

      اون تصویر دیگه هیچ شوری درونم به پا نمی کنه !

 

 

 با پاهام همراه می شم تا زودتر برسم خونه.

                           کاش میشد چشمامو ببندم و برم.

 

یاد وقتی می افتم که می خواستم از خونه بیام بیرون .

            توی آینه چشمام با تموم اندوهشون مهربون بودن و قشنگ.

 

  نمی دونن توی این مدت کوتاه چقدر تغییر کردن. مرموز و پست شدن مثل چشمای روباه.

      دیگه از اون آرامش خبری نیست . من همون غمو می خوام.

 کاش وقتی برسم خونه مثل اولشون شده باشن.

  اینجا فقط یه خونه س که هنوز آشنای آشناست. شاید اون حریم پاک بتونه درستشون کنه.

                       می دونم که دارن لج بازی می کنن ،با خودشون  با من.

 

 

 

 

خدایا مگه من امشب ازت چی خواستم جز یه شونه ی خالی.

         یه جفت گوش که لحظه ای مال من باشه.

     آخه تو آفرینشت با تموم عظمتش چی میشد یکی از این آدمک هاتو می زدی به نام تنهایی من؟

 

  می دونم که چشمام هم خسته شدن , خودشونو مقصر این تنهایی می دونن .

   فکر می کنن تا الان اشتباه کردن باید دست از این خوب بودن بردارن.

                                                             می خوان قدرت کثیفشونو ثابت کنن.

 

اما امشب یه چیزی رو خوب به من فهموندن

    اینکه چقدر ساده یه نفر از عرشی که خدا از موقع تولد بهش داده

                                                           میتونه به عمق یه مرداب کشیده بشه.

  خدایا تو که می دونستی نمی شه این عرش رو حفظ کرد پس چرا آفریدیش؟!!

 

 دست از گله کردن و غر زدن که برمی دارم می بینم رسیدم توخونه.

 

  نگران چشمام نیستم می دونم به محض اینکه خودشونو تو آینه ببینن.

    به محض اینکه ببینن با چه سرعتی پایین میرن.

       وقتی ببینن اون غم داره جاشو به شیطنت خطرناک میده ، برمی گردن به خودشون.

   

  * بیچاره این چشمام گناهی ندارن .آخه این چشم نیست که می بینه ، روحه!

     وقتی می خوایم چیزی رو ببینیم این روحه که یه سمت اون چیز میره

        اونو میبینه و بر میگرده ! البته از بدن جدا نمیشه.

    

     اگه دیدن فقط  وفقط با چشم بود

           پس  مرده ها با وجود اینکه چشماشون سالمه چرا نمی تونن ببینن؟!  *

    پس روحم.... روحم....

                                   نه نمی خوام باور کنم...

 

   واقعا تمام این ذلت تقصیر کیه ؟

              تقصیره خود آدمهاست؟  

              خب ادم هارو  خدا آفریده پس تقصیره خداست؟

                                                                     نه. معلومه که نه.

 

                    صدای زنگ تلفن باعث می شه افکارمو جا بذارم و بلند شم .

 - سلام

 

 صداش به گوشم آشناست.احتمالا یکی از اون آشناهای غریبه س

      بازم یکی مثل خودم که دنبال یه همدرد، یه جفت گوش میگرده.

 

  اونم تمام گوشه کنار های وجودش پر شده

          از بس غصه هاشو واسه خودش گفته و خودش گوش کرده.

قلبش داره منفجرمیشه نمی تونه این همه بدبختی رو تحمل کنه.

               چشماشم دارن سر ریز می شن.

   دلم می سوزه که چرا پیشش نیستم. شاید دستای هر دومون بتونه گره هاشو باز کنه.

             نمی خوام هر چی امشب کشیدم نصیب اونم بشه.

 

قبل از اینکه چشماش شروع به لج بازی کنن ،

                   عقل عزل بشه و قلبش حاکم باید کمکش کرد.

عهدمو ساده می شکنم.

 

- بگو عزیزم. گوش می کنم.نگران نباش، بلاخره یه فکری می کنیم.

 

                            و من باز هم گوش میکنم و من باز هم خودمو فراموش می کنم.

 

 

 

 

*علم قَبالا

                                              ۲۳ شهریور ۸۵