یک پنجره برایم کافی ست.
همیشه با همه چیز کنار بیا . فرار نکن. به خاطر داشته باش که زمین به طرز احمقانه ای گرد است...یک پنجره برایم کافی ست.
همیشه با همه چیز کنار بیا . فرار نکن. به خاطر داشته باش که زمین به طرز احمقانه ای گرد است...من میروم تا عشقم بتواند بما ند...
چه حال عجیبی دارم ، گیچه گیچم !
مغزم کار نمی کنه . 100 تا چیز هست که باید بهش فکر کنم،همه
پشت در مغزم صف کشیدن،اما اون نمی ذاره بیان داخل ،همه
از اون دژ محکمی که دوره قلب و منطقم کشیده بودم داره برعلیه
خودم استفاده می کنه.
منطقمو بدون محاکمه دا ر زده. قلبم یخ کرده می لرزه ، سردش
نیست. ترسیده. تکیه گاهشو از دست داده. زخم های کهنه اش
دارن سر باز می کنن.
می بینم اما کاری از دستم بر نمی یاد .
می خواد از خاکستر 5 ساله آتش روشن کنه ، به قلبم می گم
نگران نباشه نمی ذارم دوباره تسخیرش کنن اما به خودم که
نمی تونم دروغ بگم .
چشماش روبروی چشمام.!.!.!
پاهام بی اختیار شروع به رفتن می کنن . من خودم رو عقب می کشم.
اما پاهام گوش به فرمان چشماش همچنان ادامه می دن.
یه قدم تا پرتگاه!
چشماش به موقع کنار کشیدند. خدا رو شکر می کنم و به درونم بر
می گردم.
یه حس غریب , یه بوی غریبه , یه سایه دیدم نگران
شدم سرعت ا حساسم بیشتر کردم. خیالم راحت شد در قلبم
بسته بود , یه قفل بزرگ زدم و کلیدشو گم کردم.
نمی خواستم هیچ وقت هیچ کس رو اونجا راه بدم حتی اگه مجبور باشم.
رفتم سری به عقلم بزنم : " به علت بیماری تا اطلاع ثانوی تعطیل ."
بیچاره از وقتی منطق رو دار زدن افسرده شده !
از خودم برگشتم , بهتره بخوابم می خوام هر چی بهم گذشت رو فراموش کنم.
اما نمی شه چشمام هنوز مست اون چشمان !
به ستاره ها چشمک می زنن و واسه ماه دست تکون می دن.
خسته شدم پرده چشمام می کشم. یه تصویر همه ی وجودم رو گرفت.
واضح نبود ، یه دفعه تمام رگ هام لرزیدن .
همه یه جمله رو زمزمی کردن . چی می گفتن؟ نمی فهمیدم.
چشمامو به حال خودشون گذاشتم ، اینقدر بازی کردن تا ستاره ها
خسته شدن و یکی یکی رفتن. منم می رم جلوی آینه می خوام مطمئن
بشم هنوز خودمم ، شکم درست بود ،
چشمام می درخشن ، نکنه 2 تا از اون ستاره ها ی بیگناه از خستگی
توی چشمام خواب رفته باشن ؟!
صدایی گفت : " شک نکن . تو خودتی . تو بهترینی ."
کی بود ؟ خودم که نبودم . خدا هم که هرگز دروع نمی گه.
بی خیال. حتما آینه بازم شوخیش گرفته.
می رم سراغ درخت با گنجیشک ها دست می دم اما یادم نمی یاد
کی با پنجره آشتی کردم؟
تمام اتاق رو دنبال نگرانی ها ؛ د لواپسی ها
و مسئله های حل نشده ام زیرو رو می کنم. پیدا میشن اما یه رنگ
دیگن اصلا مال من نیستن ! پس چرا اسم من روش نوشته ؟؟
برادرمو کنار پله ها می بینم دنبال نفرتم می گردم قلبم اینقدر
شلوغ شده که پیداش نمی کنم ، پس یه لبخند می ذارم کنار سلام
بهش می دم.
مامان بابا به محض دیدن من شروع می کنن
بازم همون صدا می گه:
" هیچی نگو. تو بهترینی ."
کر می شم و راحت صبحونمو می خورم.
حوصله ی آینه رو ندارم. همین جوری خوبه. مقنعه مو می کشم جلو
و می رم.
حالم خوبه . زمان هم اصلا اهمیتی نداره . می پیچم توی اون خیابون سبز
چقدر وقته اینجا نبودم ، درخت ها چقدر بزرگ شدن ،
اگه قدم یه کم بلندتر بود شاخه هاشونو می گرفتم.
" بپر . درسته بزرگ شدی اما خجالت نکش. بپر ."
می پرم و دستامو می کشم رو شا خه ها. خدا کنه دردشون نگرفته باشه.
یه توپ آروم از کنار پاهام رد می شه،
" شوتش کن . درسته بزرگ شدی اما خجالت نکش ، شوتش کن ."
بازم با درخت ها یکی میشم. دو تا کوچولو می خوان دوچرخه شونو
از تو باغچه در بیارن . کمکشون می کنم .
" بغلش کن . درسته بزرگ شدی اما خجالت نکش. بوسشون کن ."
دو تا شکلات و دو تا لبخند . یه کم هم دوچر خه هاشونو هل می دم.
دارم می رسم به آخرش. می خوام یه بار دیگه برگردم اما نمی شه .
با درخت ها خداحافظی می کنم قول می دم چند ساعت دیگه برگردم.
می رسم . پله ها رو رد می کنم. دستگیره ی در می چرخونم .
عجیبه نگران نیستم . حتما روز خوبی خواهم داشت.
¯ وقتی دارم کلید تو قفل می چرخونم فکر می کنم که چه روز خوبی بود.
دعا میکنم کسی خونه نباشه. کاش یه چیز بهتر از خدا خواسته بودم
اما همینم از سرم زیاده.
دلم تنگ شده ، حالا حسابی وقت دارم برگردم به خودم،
باید از همه بابته امروز تشکر کنم.
اِاِاِ… این در که هنوز بسته س . این تابلو هم … پس این دستورهای
امروز از کجا بود ؟
در باز می شه عقل خندون می یاد بیرون، تابلو رو می کنه،
چه لباس قشنگی پوشیده .
می پرسم ؟ جوابی نمی ده . فقط می خنده . یه شاخه گل تو دستاشه.
می رم سراغ قلب . اما انگار عقل زودتر رسیده ! قبلا شک کرده بودم
اما فکرشم نمی کردم . آخه عقل هم ؟؟؟؟
می پرسم ؟ متوجه حضورم نمی شن ، ناراحت بر می گردم.
می رم سراغ قلم . اون همه ی درونم رو می دونه هیچ وقت هم دروغ نمی گه.
شروع می کنم . یه صفحه دو صحفه سه صفحه…
می نویسه اما من نمی تونم بخونمشون. همه رو می ذاره جلوم.
تو هر کدومش یه حرف نوشته. می ذارمشون کنار هم :
! ع! ش! ق!
قلبم شروع به تپیدن می کنه 1000000 تپش در ثانیه ،
انگار می خواد بیافته رو کاغذ!
چقدر دلنشینه ، انگار اولین باره که احساس زنده بودن می کنم.
اما...نه.. نه.. نه نمی خوام باور کنم.همه رو پاره می کنم.
به ضبط می گم قشنگ ترین آهنگشو بذاره :
" زیر رگبار نگاهت دلم انگار زیرو رو شد
برای داشتن عشقت همه جونم آرزو شد
تو نفس کشیدی انگار نفسم برید تو سینه
ابر و باد دریا گفتن حس عاشقی همینه"
عصبانی می شم ، خفه ش می کنم، با همه ی اینا بازم حالم خوبه.
می خوام فکر کنم نمی تونم مغزم خالیه . اما چشمام که می بینه
میرم سراغ عکس ها.
این همه عکس چرا همشونو یکی می بینم ؟ این اصلا کی هست؟
چشماش آشناست!
از اینم می گذرم.
میرم سراغ عروسک هام ، براشون تعریف می کنم لبخند می زنن،
سرخ می شن ؛
خجالت می کشن، صورت شونو تو دستاشون گم می کنن.
چرا ؟ چی شده ؟ چرا همه میفهمن من چم شده جز خودم؟
نمی دونم.
می خوام خودمو سرگرم کنم ، می رم سراغ دستام . اونام خستن.
دلم می سوزه :
" شما هم خیلی تنهاین ."
از من می گذرن و بهم می رسن . انگار می خوان بگن اشتباه نکن
ما تنها نیستیم،
تو تنهایی !
انگشتام تو هم قفل شدن ، همینو می خواستم، فاصله ی خالی بین انگشتام
پر شد اونم با دستای خودم، نه دستای یه غریبه !
اما تا ابد که نمی تونن همین جور بمونن ،
کاش هر دو دست آدم ها یه طرفشون بود !
در نتیجه باید دو تا دست هم اونطرفشون داشته باشن!
نخیر ... رسما خل شدم.
انگار تختم شد پر از علامت سوال دو تا شونو بر می دارم،
می ذارم کنار هم
?؟
بازم...؟!
بلند می شم . تختم هم دیگه نمی خوام .حسابی کلا فه م مثل همیشه.
مثل وقتی نمی دونم می خوام چی کار کنم. مثل وقتی اشتباه می کنم.
بر می گردم به خودم، هنوز مشغول صحبتن ، قلبمو می کشم کنار.
می خوام درشو بشکنم می خوام بدونم اونجا چه خبره!
عقل گریه می کنه التماس می کنه به دست و پام می افته.
یه دست از قلبم می یاد بیرون دستامو می گیره .
این کیه ؟
یاد اون تصویری که می دیدم می افتم ، اون زمزمه های سلول هام ،
اون دستورها، حرفای قلم . سرخ شدن عروسک ها ،علامت سوال ها...
چه روز خوبی داشتم ،امروز واقعا زنده بودم !
نمی خوام از قلبم بیاد بیرون، خوشحالم که در رو قفل کردم ،
اما یادم می یاد یه جا خونده بودم :
" نمی شه عشقو زندانی کرد ، اون همون طوری که از هر دیواری و هر
سوراخی نفوذ می کنه ، از هر راهی هم می تونه فرار کنه ."
پس تا الان می تونسته بره ، خدایا... اون نمی خواد بره ، نمی خواد بره.
می خوام در قلبمو باز کنم تا همیشه بزنم به نامش. اما کلیدش !
دلم نمی یاد درشو بشکنم ، بهش التماس می کنم صبر کنه تا برگردم .
با عقل راه می افتیم، هر دومون می دونیم که باید یه کاری بکنیم .
ا ونا منتظرن .
می دویم ، می گردیم ، صدا می زنیم ، نیست .
ما مطمئن یم که پیداش می کنیم ، تمام خیابان ها رو می گردیم،
از دشت ها رد می شیم.
می رسیم به کوه ها , درختها یخ کردن، ما ما گرم گرمیم!
دستامونو می کشیم رو درخت ها،کوه سبز سبز می شه.
می رسیم پشت در یه باغ . در برامون باز می کنن،
چند تا عشق ، چند تا قلب درومون رو می گیرن.
دستاشون سبد سبد گل رز و سیب های قرمز،
هموشونو کنار می زنیم .
ا ز همه میگذریم . حالا دیگه فقط ماییم.
بالای یه تپه یه بوته ی گل رز ِ. اما دورشو مار ها گرفتن !
می ترسیم اما شک نمی کنیم ، یکی از بالا می گه :
" نترس . من خالق عشقم، خودم هم نگهبانشم . نترس نمی میره،
عشق جاودا نه س .
جاودانه تر از آسمان . حتی جاودانه تر از من!"
می رم که گل رو بچنیم ،اما مار ها نیشم می زنن ، دردم می گیره ،
تنم می سوزه ، سم با خونم یکی میشه ،
راهشو می بندم نمی ذارم به قلبم برسه . تمام رگ هامو قبل از
اینکه به سرخ رگ بریزن پاره می کنم !
چقدر نازه . حتی خار هم نداره ، گل تو دستم می شه یه کلید ِسرخ !
مارها کار خودشونو کردن خوشحالن، منم خوشحالم.
کلید رو پرت می کنم ، عقل میره و میره و میره .....
میره که نجاتشون بده،
کلید رو می چرخونه ، آزاد می شه ، بهش می گه برهِ
میگه که من دیگه برنمی گردم.
عقل هم قلبشو بر می داره و میره .
من همون جا موندم خون از چشمام میریزه بیرون ،
داره از سرم می گذره .
داد می زنم :
"خدا مگه نگفتی عشق هرگز نمی میره ، کمکم کن."
دستامو می گیره و میگه :
: " عشق هرگز نمی میره ، عشق نمرد ، الان آزادِ آزاد شده .
من سر حرفم هستم
عشق نجات پیدا کرد. "
آره حق با خداست، عشق جاودانه شد ، حالا خیالم راحته.
چشمام دارن بسته میشن ،
مارها دارن گریه می کنن از کاری که کردن پشیمون شدن !
مثل یه قلب دورم حلقه می زنن ، باور می کنم که عاشقم !
"جاودانه باد عشق . "
